Ik wist het nog precies wat ik later wilde worden. Ik wilde architect worden, en ingenieur en misschien ook wel cameraman. Ik kwam er achter dat ik wilde worden wat paste bij mijn strategie, mijn manier van overleven. En dan daarbij zo dicht mogelijk bij mijn eigen natuur blijven. Onbewust deed ik blijkbaar wat nu zo kloppend is en past.
Als kind zijn we weerloos in de ‘grotemensenwereld‘. Het enige dat we kunnen doen is ons aanpassen, een strategie bedenken die ons helpt te overleven. Die ons helpt de liefde en aandacht te krijgen die we nodig hebben. Die ‘cameraman‘ van vroeger paste zo goed bij mijn teruggetrokken en observerende rol die ik me aangemeten heb. Maar het is eveneens een rol die aansluit bij mijn natuur. Mijn natuurlijke karakterrol van onderzoeker, observerend en daarna projecterend op de grote buitenwereld.
Het grote verschil tussen de geconditioneerde volwassen staat en de natuur van kleuters en peuters is dat er bij de kleintjes niets of weinig tussen zit. Ze zijn oprecht en trouw aan zichzelf. En natuurlijk kan het daarbij botsen. Hun energie, hun aura is authentiek en daardoor rechtstreeks in contact en in verbinding met dat wat werkelijk is. Maar hun oorspronkelijke kern doet actief mee aan wat ze doen en hoe ze zich gedragen. Ook in dat staidium worden er lessen geleerd.
Luister daarom naar waar je als kind naar verlangde, waar je over droomde, wat je wilde worden. En bekijk dat in verhouding met wie jij bent en hoe je dat nu beleeft. En dan zie ik dat die ‘ingenieur‘ mijzelf verbindt met het wetenschappelijke en analyserende brein in mij. En dat die ‘architect‘ in werkelijkheid een bouwer en ontwerper is, de bruggenbouwer die ik als coach mag leven. De dromen van mij als jongetje waren pure archetypen voor wat mijn levensdoel is. Hoe ik mocht groeien, manifesteren, verwezenlijken. Volg ook jouw droom en laat die werkelijkheid worden.
Geef een antwoord