Wanneer het voor een man gaat over de relatie met zijn eigen vader dan is dat al gauw een beladen thema. Zo was het ook op de afgelopen avond tijdens de mannencirkel. Het voelen van pijn, verdriet, maar ook bewondering en dankbaarheid liggen soms erg dicht bijelkaar.
Mijn vader zit letterlijk onder mijn pet. Na zijn overlijden afgelopen zomer voel ik een andere vorm van verbinding met hem. Ik draag nu zijn petten, hij zit in mijn hart dat onder de pet schuilt. Voor mij is dit een manier om aan hem te denken en hem te eren.
Een vader houdt zijn kinderen niet vast, maar stuurt ze de wereld in om hun eigen leven te leiden. -Anselm Grün
Uiteindelijk wil je als kind liefde ontvangen van je ouders, je wilt gezien worden, dat er van je gehouden wordt. De aandacht die je tijdens je jonge jaren krijgt of wellicht niet krijgt heeft een grote invloed op de verstandhouding met je vader je hele leven door. De wond of het trauma die ontstond door afwezigheid, boosheid, afwijzing en vernedering is er een die de nodige aandacht en aanpak vereist wanneer je ermee aan de slag gaat.
Ik zie nu mannen om mij heen in hun proces stap voor stap toenaderen tot hun vader. Het contact vernieuwen, het contact aangaan of vergeving en verzoening realiseren door te ontschuldigen. In het reine te komen met en vanuit jezelf en je vader bedanken hoe lastig dat soms ook is. Alleen hij heeft jou het leven gegeven. Ondanks zijn onmacht en strijd die hem in zijn leven bezig hield. Ondanks zijn worsteling. En ook dankzij zijn worsteling, is bewustzijn op de vaderband mogelijk. Weer mogelijk. Ik heb zo’n enorm respect voor deze mannen. Het ontroerd me bij het zien en het helpt ook mijn pijn te helen.
Geef een antwoord