Het zou eigenlijk heel eenvoudig moeten zijn om man te zijn in deze tijd waarin we steeds meer bewust worden van ons menszijn. Hoe kan het dan dat veel mannen, waaronder ik, daar zo veel moeite mee hebben?
Als man moeten we maar voldoen aan allerlei normen en waarden die als een stempel op ons gedrukt zijn. Het opgroeien van jongentje en puber om daarna wel of niet geïnitieerd te worden als echte man. Hoeveel druk geeft dat wel niet? Het voelt hier veel meer als een soort lijdensweg waarin de jonge man zich moet ontdoen van al zijn vrouwelijke waarden als zachtheid, zorgzaamheid, gevoeligheid, om uiteindelijk de sterke en competitieve man te zijn die op kan boksen in de maatschappij.
Een nieuwe weg – de reis van de koning
Wordt het nu niet eens tijd daar verandering in aan te brengen? Ik denk het wel. Ik heb zelf altijd twijfel gehad bij het idee over man zijn. En ook ik was op zoek naar mijzelf. Ik was bang voor mannen, en durfte mezelf niet echt te laten zien onder mannen. Tegelijk wist ik dat al die zogenaamde echte mannelijke eigenschappen en labels ergens niet klopten. Het terugvinden van je mannelijkheid om daarmee te laten zien dat je er als man kan zijn voor de vrouw. Wat klinkt dat in theorie mooi, maar wat een angst roept het op. Bij mij althans wel.
Volgens mij kunnen we als man ons veel meer in gelijkwaardigheid neerzetten naast de inmiddels veel meer ontwikkelde vrouwen. De vrouwen van nu hebben al jarenlang laten zien hun mannetje te kunnen staan. Tegelijkertijd is hun zoektocht naar de echte vrouw al jarenlang op weg en getransformeerd naar een bewuster niveau. Ik wil daar graag meer aandacht voor. Voor het werk van de man op dit vlak, om onze kwaliteit te mogen terugvinden op een manier die niet verbonden is aan oude rituelen of denkbeelden over mannelijkheid. Ik heb inmiddels meer geleerd over de zachtheid en de wijsheid van de man. En die is enorm krachtig, kan zich meten met die van de vrouw en is heel erg welkom in deze wereld. Ik wil graag op weg … wie gaat er mee?
Geef een antwoord