Na het kijken van onderstaand filmpje bekroop mij het aloude gevoel van ‘Een man mag niet huilen … ook al heeft hij verdriet’ (Jacques Herb). Er is jaren geleden zelfs een liedje over geschreven. Dat was in de tijd van mijn jeugd. Een tijd waarin het helemaal not-done was om je gevoelens te laten zien, zeker niet als man of als jonge jongen.
We komen ter wereld als kleine jongen (of als klein meisje) en leren te huilen omdat dat een oerdrift is, om te overleven. Je wordt gehoord en als het goed is wordt er naar je omgekeken. Je krijgt de broodnodige aandacht en liefde die we verdienen. Dat hebben we nodig om ons hart open te stellen voor alles wat er is in het leven. En door het imago van dat huilen en je emoties laten zien niet past, niet mannelijk is, dekken we ons hart af en verharden we. De mannenwereld heeft heel lang zo bestaan, en je ziet het uiteraard nog steeds. We zijn nog lang niet zover dat het tonen van je emotie, je kwetsbaar opstellen als jongen en als man vrij geaccepteerd is.
Tranen zijn de woorden die je hart niet kan vertellen.
Er zijn genoeg redenen waardoor het moeilijk is om je tranen er te laten zijn. Conditioneringen, overlevingsmechanismen, het wegstoppen van je gevoel omdat het moest en omdat het niet mocht. Ze zijn zo sterk dat we er in zijn gaan geloven en het de structuur is geworden van onze strategie. Dat leer je niet zo eventjes af. Daar is tijd en vooral veel moed voor nodig. En het lucht zo enorm op, er valt een last weg wanneer de tranen hun weg mogen volgen. Ik sluit me dan ook liever aan bij een ander liedje, namelijk ‘Every tear is a waterfall’ (Coldplay).
Geef een antwoord